Mersin Uzuncaburç Ve Olba

Mersin’in Silifke ilçesinden Toros dağlarına doğru vadi ve ormanlar arasından geçen asfalt yolun 30. kilometresinde bir plato üzerinde kurulmuş olan Olba ören yerine ulaşılır. Helenistik Çağ’da merkezi Uzuncaburç’un 4 km doğusundaki Olba Ura Krallığının kutsal alanı olan Uzuncaburç yerleşimi, 72 yılında imparator Vespasianus zamanında, Olba’dan ayrılarak “Diocaesarea” (Tann-imparator kenti) adıyla kendi adına para basabilen özerk yeni bir site durumuna getirilmiştir.
Olba kenti, Uzuncaburç’un 4 kilometre doğusunda önemli bir yerleşim yeri olup, halkın ibadet ettiği, Zeus Tapınağı ise Uzuncaburç’ta bulunmakta idi. Ancak Romalılar yöreye egemen olduktan sonra 1. yüzyılın sonlarına doğru Zeus Tapınağı’nın bulunduğu yere özel bir önem vererek, burasını Olba’dan ayırıp Diocaesarea adıyla bağımsız bir site haline getirmişlerdir. Buradaki Zeus Tapınağı ile kent burcu dışında kalan bütün mimari yapılar, Roma dönemine aittir. Bizans döneminde de burası yerleşim olarak kullanılmıştır

Olba Silifke’nin 30 kilometre kuzeyinde denizden 1200 metre yükseklikte bulunur.

Roma , Bizans dönemlerinde yaşamış olan kentte Zeus tapınağının yanı sıra antik tiyatro ve kaya mezarları da bulunmaktadır.

Uzuncaburç’un 4 kilometre doğusundaki Ura, Helenistik dönemde Olba Krallığı’nın merkezi ve önemli bir ticaret şehriymiş.

Bir tepenin üzerinde kurulmuş bulunan antik kentten günümüze kadar gelebilmiş kalıntılar arsında çeşme binası, su kemeri, evler, tiyatro ve nekropol bulunuyor.

Buradaki en önemli yapıtlardan biri olan çeşme binası Septimus Severus (M.S. 193 – 211) döneminde yaptırılmış.

Lamus Deresi’nden alınan su kanal, tünel ve su kemerleriyle bu çeşmeye akıtılıyormuş. Diğer bir önemli eser ise nekropolün bulunduğu vadi üzerine kurulmuş,

Vadi üzerine kurulmuş 150 metre uzunluğunda, 25 metre yüksekliğinde dört kemerli su kemeri bu su kemerinin korunması ve çevrenin gözetlenmesi için kuleler inşa edilmiştir.

Antik çeşme ile aynı dönemde yapılmış olan su kemeri, Bizans İmparatoru II. Justin yönetimi sırasında, 566 yılında onarım görmüştür.